Hannes Sigfússon
Hannes Sigfússon (2. mars 1922 - 13. ágúst 1997) var íslenskt ljóðskáld (tilheyrði hópi atómskálda) og þýðandi. Hann er einna þekktastur fyrir bækur sínar Dymbilvaka sem kom út 1949 og Imbrudagar sem kom út 1951. Hannes vann mikið að þýðingum síðustu ár sín. Hann var afkastamikil þýðandi, og þýddi höfunda eins og Jorge Amado, Miguel Angel Asturias, Knut Hamsun og Bruno Schulz. Einnig skrifaði hann tvær skáldsögur sem nefndust: Strandið og Ljósin blakta.
Hannes var fæddur í Reykjavík. Hann lauk gagnfræðanámi í Reykjavík og vann síðan við ýmis störf. Hann fluttist til Noregs í byrjun sjötta áratugarins og kynntist norskri konu, Sunnevu, sem hann bjó síðar með. Í Noregi starfaði hann m.a. sem bókavörður í Stafangri og Fredriksdal, en eftir að Sunneva lést árið 1988 fluttist hann aftur til Íslands og fékkst við skriftir og þýðingar. Fljótlega eftir heimkomuna tók Hannes upp samband við vinkonu sína, Guðnýju Gestsdóttur, sem var honum mikil stoð og stytta.
Eftir Hannes liggja átta ljóðabækur og er Dymbilvaka, sem út kom árið 1949 eflaust þeirra þekktust en síðasta ljóðabókin, Kyrjálaeiði, sem kom út árið 1995, var lögð fram af Íslands hálfu til bókmenntaverðlauna Norðurlandaráðs árið 1997. Skáldsögur Hannesar eru Strandið, sem út kom 1955, og Ljósin blakta, 1993. Hannes ritaði endurminningar sínar, sem út voru gefnar í tveimur bindum: Flökkulíf, sem út kom árið 1981, og Framhaldslíf förumanns, 1985. Eftir Hannes liggur einnig mikið af þýðingum, kvæði, skáldsögur og smásögur, meðal annars Norræn ljóð 1972, Í töfrabirtu eftir William Heinesen, 1959, Blóðbrullaup eftir Federico García Lorca, 1959, Tvennir tímar eftir Knut Hamsun, 1958.
