Þorsteinn Víglundsson

Fyrir forstjórann og fyrrum þingmann Viðreisnar, sjá Þorsteinn Víglundsson (f. 1969).

Þorsteinn Þórður Víglundsson (fæddur 19. október árið 1899 að Melum í Mjóafirði – látinn 3. september 1984 í Reykjavík) var íslenskur skólameistari, sparisjóðsstjóri, safnvörður, baráttumaður verkalýðsins, rithöfundur, kaupmaður og frumkvöðull frá Vestmannaeyjum.

Foreldrar hans voru Jónína Guðrún Þorsteinsdóttir og Víglundur Þorgrímsson. Á barnsaldri var hann tekinn í fóstur að Hóli í Norðfirði til hjónanna Stefaníu Guðjónsdóttur og Vigfúsar Sigurðssonar. Eftir nám í Barnaskóla Norðfjarðar lá leiðin í Búnaðarskólann á Hvanneyri og varð hann búfræðingur tvítugur að aldri. Þorsteinn stundaði nám í Noregi árin 1921-1923 í lýðháskóla nálægt Björgvin, Noregi og ári seinna lauk hann lokaprófi í nokkrum greinum í menntaskóla á Suður-Mæri. Eftir heimkomuna fór Þorsteinn í Kennaraskóla Íslands og tók hann lokapróf þar árið 1927. Strax um haustið 1927 flutti hann til Vestmannaeyja ásamt konu sinni, Ingigerði Jóhannsdóttur, en þá voru þau nýgift.

Þangað fór hann til þess að taka við stöðu skólastjóra Unglingaskólans í Vestmannaeyjum. Hann sinnti því starfi til ársins 1963. Auk skólastjórnar sinnti Þorsteinn fjölmörgum störfum og áhugamálum þ.á m. gaf hann út tímaritið Blik annað hvert ár í 44 ár, var virkur í Verkamannafélaginu Drífanda, safnaði ýmsum forn- og menningarmunum í Byggðasafn Vestmannaeyja, samdi norsk-íslenska orðabók, vann að stækkun Gagnfræðaskólans, var sparisjóðsstjóri og þannig mætti lengi telja. Á efri árum hlaut Þorsteinn heiðursborgaranafnbót í Vestmannaeyjum fyrir framlag sitt til menningarmála.

Unglingaskólinn

Þorsteinn tók við stöðu skólastjóra Unglingaskólans í Vestmannaeyjum árið 1927. Skólinn var starfræktur í fimm mánuði á ári og voru aðeins níu nemendur skráðir í skólann nokkrum dögum fyrir skólasetningu en alls voru um 200 unglingar í Eyjum á þessum tíma. Þorsteinn kynnti fyrirhugaða starfsemi skólans fyrir félögum Verkamannafélagsins Drífanda og á fundi Bindindisstúkunnar Báru og tókst þannig að fjölga skráðum nemendum í 22. Innan skamms stóðu nemendur fyrir undirskriftasöfnun til að hvetja til að skólaárið yrði lengt um einn mánuð og var það samþykkt af bæjaryfirvöldum. Þorsteinn var snemma umdeildur enda aðkomumaður með ákveðnar skoðanir á menntamálum í Eyjum og áhugi yfirvalda jafnt sem almennings var takmarkaður líkt og tíðkaðist í mörgum sjávarplássum á þessum tíma. En þrátt fyrir mótbárur gekk skólastarfið vel frá upphafi. Nemendum fjölgaði stöðugt, félagsstarf var blómlegt og árið 1930 varð skólinn að Gagnfræðaskóla Vestmannaeyja með lagabreytingu. Þorsteinn hélt stöðu sinni þrátt fyrir nokkra andstöðu í hans garð. Þrautseigja hans og metnaður bar árangur því fáeinum árum eftir að hann tók við stjórn skólans fengu nemendur í skólanum hæstu meðaleinkunn á landsprófi.

Störf og áhugamál

Fyrir utan kennslu vann Þorsteinn ýmsa verkamannavinnu og sinnti að auki áhugamálum sínum af mikilli atorku þar sem skólastarf lá niðri meirihluta ársins. Hann gekk í Verkamannafélagið Drífanda þar sem hann lét pólitískar skoðanir sínar í ljós en það stuðlaði að enn frekari tortryggni í hans garð. Þorsteinn var þá harður Alþýðuflokksmaður sem boðaði nauðsyn þess að sjómenn og verkafólk stæðu saman.

Þorsteinn lagði kapp á frá upphafi að vernda skyldi menningarverðmæti og fékk aðstoð nemenda sinna við að safna ýmsum munum eftir fyrirmynd norskra byggðasafna. Hann gaf út Blik, blað Málfundafélags Gagnfræðaskólans, en fyrsta tölublaðið kom út 1936 og urðu árgangarnir alls 34. Árið 1942 stóð Þorsteinn ásamt öðrum fyrir því að Sparisjóður Vestmannaeyja yrði stofnsettur og varð Þorsteinn sparisjóðsstjóri.

Árið 1952 tók hann sér eins árs leyfi og hélt til Noregs í því skyni að kynna land og þjóð í 50 byggðum í Noregi. Eftir heimkomu hófst hann handa við að semja norsk-íslenska orðabók sem kom út 15 árum seinna. Þorsteinn sneri sér í auknum mæli að bæjarmálum og lagði m.a. fram frumtillögu um rafkapal milli lands og Eyja. Hann átti þátt í að stofna Kaupfélag alþýðu og Kaupfélag Vestmannaeyja mörgum árum seinna.

Árið 1956 varð langþráður draumur Þorsteins loks að veruleika þegar nýtt 8,500 fermetra húsnæði Gagnfræðaskólans var tekið í notkun, 25 árum eftir að Þorsteinn bryddaði upp á málinu við bæjastjórn. Hugmyndinni var ekki vel tekið í upphafi, þannig að Þorsteinn kom henni í framkvæmd sjálfur með því að smala saman öllum nemendum skólans, útbýtta skóflum, og saman hófust nemendurnir handa - ásamt honum sjálfum - við að grafa fyrir grunn skólans. Í dag er byggingin notuð fyrir Framhaldsskólann í Vestmannaeyjum

Enn vantaði húsnæði fyrir alla þá menningarmuni sem Þorsteinn hafði séð um að varðveita og geymdir voru uppi á hanabjálka á Goðasteini, heimili Þorsteins og Ingigerðar um árabil. Árið 1963 var byggðasafni komið fyrir í almennilegum húsakynnum, á þriðju hæð nýja Sparisjóðshússins. Þetta sama ár hætti hann skólastjórn Gagnfræðaskólans eftir 36 ára starf.

Í eldgosinu í Eyjum 1973 urðu Þorsteinn og Ingigerður að yfirgefa Eyjarnar eftir 46 ára dvöl í Vestmannaeyjum, og settust að í Hafnarfirði. En Þorsteinn hélt áfram skrifum sínum um menningu og sögu Eyja og uppbyggingu Byggðasafnsins.

Þorsteinn var mjög harður bindindismaður. Hann lést, 85 ára gamall, í Reykjavík 1984 og kona hans, Ingigerður Jóhannsdóttir, níu árum síðar, 91 árs að aldri.

Viðurkenningar

Þorsteinn Þ. Víglundsson fékk á efri árum margar viðurkenningar fyrir ævistörf sín. Til að mynda hlaut hann heiðursborgaranafnbót Vestmannaeyjakaupstaðar fyrir framlag sitt til menningarmála og St. Olav orðuna frá Ólafi Noregskonungi fyrir vináttu við Noreg.

Höggmynd af höfði Þorsteins stendur á annarri hæð Framhaldsskólans í Vestmannaeyjum til minningar um hann.

Þorsteinn var kjörinn heiðursfélagi í Sögufélagi Vestmannaeyja í virðingar- og þakklætisskyni fyrir framlag hans.

Heimild

• „Þorsteinn Þ. Víglundsson“. Sótt 14. nóvember 2005.