Kirkjusundrungin

Kirkjusundrungin var klofningur sem átti sér stað árið 1054 innan kirkjunnar. Við klofninginn urðu til rómversk-kaþólska kirkjan undir páfanum í Róm, og rétttrúnaðarkirkjan undir patríarkanum í Konstantínópel. Sundrungin var niðurstaða aldalangra deilna milli biskupanna í Róm og Konstantínópel um lögsögu þeirra, þar sem biskup Rómar (páfinn) hélt því fram að biskupinn í Konstantínópel væri undirmaður hans, og líka (en í mun minna mæli) deilna um guðfræðileg efni, svo sem Filioque-setninguna í Níkeujátningunni.

Annað samkirkjuþingið í Konstantínópel árið 381. Viðbætur þess við Níkeujátninguna voru ein af orsökum klofningsins 1054.

Kirkjurnar tvær skiptust málfræðilega, guðfræðilega, pólitískt og landfræðilega og sundrungin varð varanleg. Tilraunir voru gerðar til að sameina kirkjurnar aftur 1274 (Annað kirkjuþingið í Lyon) og 1439 (Kirkjuþingið í Basel) en í bæði skiptin hafnaði rétttrúnaðarkirkjan sameiningunni.