Biskup Íslands er æðsti titill vígðs manns innan þjóðkirkjunnar og fylgir titlinum nafnbótin „herra“. Biskup er ríkisstarfsmaður og þiggur laun úr ríkissjóði. Biskup er sjálfkrafa handhafi Hinnar íslensku fálkaorðu og fær diplómatavegabréf eins og æðstu embættismenn ríkisins.

Biskupar Íslands voru lengst af tveir, annar með aðsetur í Skálholti (frá 11. öld) og hinn á Hólum í Hjaltadal (frá 12. öld). Aðsetur biskups er kallað biskupsstóll. Þegar Skálholtsstaður eyddist að mestu í Suðurlandsskjálftanum um aldamótin 1800, var sá stóll lagður niður og Hólastóll líka og var embættisbústaður sameinaðs biskupsembættis fluttur til Reykjavíkur, árið 1801, með nýbyggða Dómkirkjuna sem embættiskirkju.

Fyrr á öldum, á meðan kirkjan réði miklum landareignum, hlunnindum og öðrum landkostum sem henni höfðu áskotnast með ýmsu móti, var embætti biskups mjög valdamikið. Í seinni tíð eru áþreifanleg völd biskups lítil. Alla tuttugustu öld voru biskupar þó áhrifamiklar raddir í samfélaginu. Deilur og hneyksli innan kirkjunnar hafa grafið undan þessum áhrifum á seinustu árum, samhliða því að hneigð þjóðarinnar til kristni og annarrar trúar hefur farið minnkandi.

Tengt efni breyta

   Þessi trúarbragðagrein er stubbur. Þú getur hjálpað til með því að bæta við greinina.