Rökfræðileg eindahyggja
Rökfræðileg eindahyggja eða rökeindahyggja er heimspekileg kenning sem á rætur að rekja til þróunar rökgreiningarheimspekinar snemma á 20. öld. Helstu málsvarar hennar voru breski heimspekingurinn Bertrand Russell, austurríski heimspekingurinn Ludwig Wittgenstein og þýski heimspekingurinn Rudolf Carnap.
Samkvæmt kenningunni er grunneining heimsins staðreyndir. Wittgenstein hélt rökeindahyggjunni fram í Rökfræðilegri ritgerð um heimspeki en snerist hugur og hafnaðu henni í ritinu Rannsóknir í heimspeki.
Nafn kenningarinnar varð til árið 1918. Russell nefndi kenninguna rökfræðilega eindahyggju til aðgreiningar frá „rökfræðilegri heildarhyggju“, þ.e. þeirri skoðun að heimurinn sé slíkur að ekki sé hægt að þekkja neinn hluta hans án þess að þekkja alla heildina.
