Einar Kristjánsson
Einar Kristjánsson frá Hermundarfelli (26. október 1911 – 6. júlí 1996) var rithöfundur og bóndi, fæddur á Hermundarfelli í Þistilfirði og kenndi sig oft við þann bæ.
Einar var bóndi á Hermundarfelli og Hagalandi og starfaði síðan sem húsvörður við Barnaskólann á Akureyri. Ritstörfum sinnti hann með fram fullu starfi sem húsvörður. Einar var hagyrðingur góður og lika mikill músíkant og lék á tvöfalda harmónikku inn á hljómplötu[1]. Lengi stjórnaði hann vinsælum útvarpsþætti, Mér eru fornu minnin kær. Einar er jafnan nefndur með Akureyrarskáldunum Rósberg Snædal og Heiðreki Guðmundssyni.
Kona Einars var Guðrún Kristjánsdóttir (f. 16. ágúst 1917), og gengu þau í hjónaband 11. september 1937. Þau hjónin eignuðust fimm börn.
Helstu verk
breytaEftir Einar liggja eftirtalin skáldverk (smásögur o.fl.):
- Septemberdagar 1952
- Undir högg að sækja 1955
- Dimmir hnettir 1959
- Gott fólk 1960
- Metnaður og mannvirðingar 1960
- Blóm afþökkuð 1965
- Eldrauða blómið og annarlegar manneskjur 1975
- Þorraspaug og góugleði 1978
Einnig ritaði hann ævisögu sína (Skjaldborg gaf hana út ásamt safni verka hans):
- Fjallabæjarfólk 1979
- Ungs manns gaman 1980
- Lengi væntir vonin 1981
Einar segir í niðurlagsorðum síðasta bindis ævisögu sinnar en þá var hann nýlega orðinn sjötugur:
„Æviár mín hafa liðið með óðfluga hraða, að mér finnst. Vera má að það sé vegna þess hversu tilveran hefur verið mér veitul á lífsgæði þau, sem mestu máli skipta, en til þeirra telst hamingja í hjúskapar- og fjölskyldulífinu. (...) Þó að mín skráða ævisaga sé ekki misfelllulaus af minni hálfu, þykir mér vænt um hana. Ég horfi með eftirvæntingu til þess að lifa þá ævisögu, sem ég á enn óskráða, og mun aldrei kvíða endalokum hennar.“ (Lengi væntir vonin 1981)