Sterk beyging

Sterk beyging (skammstafað sem s.b.) er hugtak í málfræði.

Sterk beyging í íslensku

Sterk beyging sagna

Sagnorð hafa ýmist veika eða sterka beygingu. Veikar sagnir (skammstafað sem v.s.) hafa endinguna -ði-, -di-, -ti í þátíð eintölu 1. persónu (t.d. ég elskaði, ég faldi, ég henti). Flest sagnorð í íslensku hafa veika beygingu.

• Dæmi: Ég keyrði (veik sögn) börnin í skólann.
• Dæmi: Ég lamdi (veik sögn) hann óvart þegar hann gekk inn.
• Dæmi: Hann veit að ég sótti (veik sögn) bókina.

Sterkar sagnir (skammstafað sem st.s.) hinsvegar eru endingarlausar í þátíð 1. persónu eintölu. Sterkar sagnir eru aðeins eitt atkvæði.

• Dæmi: Ég svaf (sterk beyging) frameftir.
• Dæmi: Ég leit (sterk beyging) upp í tréð.
• Dæmi: Ég sá (sterk beyging) mömmu bíða eftir mér.

Sterk beyging lýsingarorða

Lýsingarorð sem er veikbeygt endar á sérhljóða í öllum föllum, bæði í eintölu og fleirtölu og standa oftast með nafnorði með ákveðnum greini. Hins vegar hafa lýsingarorð sem standa með nafnorðum án greinis oftast sterka beygingu.

• Dæmi: Skemmtilega konan. (veik beyging)
• Dæmi: Skemmtileg kona. (sterk beyging)
• Dæmi: Fagri skógurinn. (veik beyging)
• Dæmi: Fagur skógur. (sterk beyging)
• Dæmi: Ég þekki fallega manninn. (veik beyging)
• Dæmi: Ég þekki fallegan mann. (sterk beyging)

Sterk beyging nafnorða

Nafnorð eru veik þegar þau enda á sérhljóða í öllum föllum í eintölu með óákveðnum greini en það virkar ekki með kvenkynsnafnorð sem enda á samhljóða í þolfalli og þágufalli. Sterk nafnorð enda alltaf á samhljóða (oftast s) í eignarfalli nema kvenkynsnafnorð.

• Dæmi: Kona, um konu, frá konu, til konu. (veik beyging)
• Dæmi: Maður, um mann, frá manni, til manns. (sterk beyging)
• Dæmi: Barn, um barn, frá barni, til barns. (sterk beyging)
• Dæmi: Latína, um latínu, frá latínu, til latínu (veik beyging)

Tengt efni

• Listi yfir íslensk nafnorð með sterkri beygingu (ekki tæmandi)
• Listi yfir íslensk sagnorð með sterkri beygingu (ekki tæmandi)