Skammtafræði
- Sjá Inngang að skammtafræði fyrir aðgengilegri umfjöllum um skammtafræði.
Skammtafræði[1] eða skammtaaflfræði[1] er sú grein innan kennilegrar eðlisfræði sem fjallar um eðli öreinda og rafsegulbylgja. Skammtafræðin reis upp úr eðlisfræði 19. aldarinnar þegar eðlisfræðingar voru farnir að fá mæliniðurstöður sem stönguðust á við sígildu eðlisfræði eins og t.d. svarthlutageislun, litróf frumeinda og fleiri mælingar. Kenningar hennar eru grundvöllur ýmissa faga innan eðlis- og efnafræðinnar, svo sem kjarneðlisfræðinnar, öreindafræðinnar og rafsegulfræðinnar.
Helstu frumkvöðlar skammtafræðinnar voru Max Planck, Albert Einstein, Niels Bohr, Werner Heisenberg, Max Bonn, Erwin Schrödinger og fleiri.
Orðsifjar
breytaSkammtafræði fékk nafn sitt frá því að mælistærðir eins og orka eða hverfiþungi geta ekki alltaf tekið hvaða gildi sem[2] og nefnist það skömmtun („quantization“ á ensku).[3]
Tilvísanir
breyta- ↑ 1,0 1,1 Orðið „skammtafræði“ á Orðabanka íslenskrar málstöðvar úr orðasafninu „Eðlisfræði“:íslenska: „skammtafræði“, „skammtaaflfræði“
- ↑ „Hver er forsenda þess að skammtafræðin varð til?“. Vísindavefurinn.
- ↑ „Hvað er átt við með orðinu skammtafræði?“. Vísindavefurinn.
