„Útrýmingarefnishyggja“: Munur á milli breytinga

'''Útrýmingarefnishyggja''' er [[efnishyggja|efnishyggjukenning]] í [[hugspeki]] sem heldur því fram að ýmsar eða flestar almennar hugmyndir fólks um eðli hugans (eða hugtök [[alþýðusálfræði]]nnar) séu rangar og að ýmis hugarferli sem flestir trúa á séu í raun ekki til. Sumir útrýmingarefnishyggjumenn halda því fram að samsvörun verði hægt að finna milli virkni heilans og taugakerfisins annars vegar og hins vegar ýmissa hugtaka eins og [[skoðun]]ar eða [[löngun]]ar enda séu hugtökin óskýr og illa skilgreind.<ref>Lycanog Pappas (1972): 149-59.</ref> Aðrar útgáfur útrýmingarefnishyggjunnar neita tilvist [[sársauki|sársauka]], [[ánægja|ánægju]] og sjónrænnar upplifunar.<ref>Rey (1983): 1-39.</ref>

 

 

Aðferð útrýmingarefnishyggjunnar er þekkt úr sögu vísindanna. Til dæmis hafa vísindin ekki reynt að smætta [[Ljósvaki|ljósvakann]] í eitthvað annað og einfaldara efni þannig að ljósvakinn „sé í raun ekkert nema“ eitthvað annað, heldur var hugtakinu „útrýmt“ þegar ljóst var að það var ekki lengur gagnlegt. En útrýmingarefnishyggja um hugann er tiltölulega nýleg kenning sem kom fram á 7. áratug 20. aldar og heldur því fram að ýmis hugarferli og hugtök alþýðusálfræðinnar séu ekki til.