Ljóðaháttur

Ljóðaháttur (að fornu: ljóðaháttr) er bragarháttur sem sjá má í sumum Eddukvæðum, t.d. Hávamálum. Einnig í Sólarljóðum.

Í vísum undir Ljóðahætti eru yfirleitt sex vísuorð eða hendingar (línur), og er fyrri helmingur vísunnar (1.-3. hending) eins að bragformi og sá seinni (4.-6. hending). Stuðlasetning bindur fyrstu tvær hendingarnar saman, síðan eru tveir stuðlar í þeirri þriðju, sbr. feitletrun. Þetta er svo endurtekið í seinni helmingi vísunnar.

Hávamál 77

Deyr fé,

deyja frændr,

deyr sjalfr it sama,

ek veit einn,

at aldrei deyr:

dómr um dauðan hvern.

Deyr fé,

deyja frændur,

deyr sjálfur hið sama,

eg veit einn,

að aldrei deyr:

dómur um dauðan hvern.

Ljóðaháttur er oft notaður til að koma á framfæri lífsspeki, og er stundum leikið með andstæður í fyrri og seinni helmingi vísnanna. Hér er t.d. bent á forgengileika líkamans í fyrri vísuhelmingi, og ódauðleika orðstírsins í þeim seinni. Flestir kannast við seinni hluta eftirfarandi vísu, sem er sú næstsíðasta í Sólarljóðum:

Sólarljóð 82

Hér vit skiljumsk,

ok hittask munum

á feginsdegi fíra;

dróttinn minn!

gefi dauðum ró,

hinum líkn, er lifa!

Í ljóðahætti er ekkert rím, hvorki innrím né endarím.

Heimild

Norska Wikipedian, 31. janúar 2008, og fleiri heimildir.