Langbarðar
Langbarðar, svo nefndir sökum þess hve sítt þeir létu skegg sitt vaxa, voru germanskur þjóðflokkur frá Norður-Evrópu sem settist að við Dóná á Þjóðflutningatímabilinu, eftir langa ferð frá ósum Saxelfar, sem hófst á 2. öld e.Kr. Þaðan réðust þeir með öðrum þjóðflokkum inn í Ítalíu árið 568, undir stjórn Álfvins Langbarðakonungs. Þeir stofnuðu þar ríki sem náði yfir mestalla Ítalíu, að frátöldu Páfaríkinu sem náði yfir Róm og nærsveitir, og Sikiley og strandhéruðum Suður-Ítalíu sem heyrðu undir Býsantíum. Konungsríki Langbarða stóð til ársins 774, en þá lögðu Frankar það undir sig.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/a/a2/Alboin%27s_Italy-it.svg/220px-Alboin%27s_Italy-it.svg.png)
Helsta heimildin um sögu Langbarða er Historia gentis Langobardorum eftir Pál djákna sem var rituð á árunum frá 787 til 796.