Lækjargata
Lækjargata er gata í miðbæ Reykjavíkur sem dregur nafn sitt af læk sem rann upphaflega opinn meðfram allri götunni, frá Tjörninni til sjávar en var síðar settur í stokk og liggur nú undir götunni.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/40/Siemsenhus-og-kalkofninn.jpg/220px-Siemsenhus-og-kalkofninn.jpg)
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/2/2a/L%C3%A6kurinn_og_L%C3%A6kjargata_2-14%2C_1905-1907.jpg/220px-L%C3%A6kurinn_og_L%C3%A6kjargata_2-14%2C_1905-1907.jpg)
Lækjargata var upphaflega lítil gata, enda voru þar í fyrstu aðeins tvö hús. Hún var í þá daga kölluð Heilagsandastræti. Nafngiftin kom til vegna þess að í öðru þessara húsa bjó Helgi Thordersen biskup og í hinu Ólafur Pálsson dómkirkjuprestur. Smám saman, þegar íbúafjöldinn í Reykjavík jókst, lengdist gatan suður með læknum alla leið að Tjörninni.
Lækurinn
breytaÁ fyrstu árum Reykjavíkur rann lækurinn á milli steinhlaðinna bakka en Lækjargata var þá eina „breiðgata“ miðbæjarins. Steinbrýr lágu yfir lækinn á þremur stöðum, niður af Bankastræti, önnur frá Þingholti og sú þriðja niður undan Stöðlakoti. Þegar lækurinn var settur í bunustokk og farvegur hans fylltur árið 1911, breikkaði gatan um helming. Lækjargata var kölluð „hin ilmandi slóð“ í hálfkæringi meðan lækurinn var opinn vegna þess fnyks sem lagði af honum en í hann lágu mörg opin skolpræsi áður fyrr.
Í Innansveitarkroniku, eftir Halldór Laxness, segir:
- Í þann tíma rann opinn lækur í gegnum höfuðborg vora og var kallaður Lækurinn; í honum voru hornsíli. Stundum mátti sjá þar ál sem var að koma úr Saragossahafinu og gánga í tjörn þá sem kölluð er Tjörnin og liggur á bak við Alþingishúsið og Dómkirkjuna.