„Ítalska nýraunsæið“: Munur á milli breytinga

Helstu einkenni ítalska [[nýraunsæi]]sins voru sögur af alþýðufólki, yfirleitt settar fram með stuttum laustengdum atriðum, með áherslu á tilfinningar fremur en pólitískan boðskap, tökur á raunverulegum stöðum (ekki í kvikmyndaveri), ómenntaðir leikarar í aukahlutverkum og jafnvel aðalhlutverkum, notkun venjulegs talmáls og heimildarmyndastíll í kvikmyndatöku. Með því að notast við [[talsetning]]u var hægt að skapa breiða [[sviðsetning]]u með mörgu fólki í mynd í einu. Með þessum hætti reyndu leikstjórarnir að skapa [[raunsæi|raunsæja]] mynd af ítölsku samfélagi eftirstríðsáranna sem einkenndist af [[atvinnuleysi]] og [[fátækt]].

 

 

{{stubbur|kvikmynd}}