„Nafnorð“: Munur á milli breytinga

 

Í orðabókum eru '''[[kennifall|kenniföll]]''' nafnorða jafnan uppgefin, en það eru þau föll sem mestu máli skipta við fallbeygingu; [[nefnifall]] [[eintala|eintölu]], [[eignarfall]] eintölu og nefnifall [[fleirtala|fleirtölu]] Dæmi; '''hestur, -s, -ar''' sem gefur til kynna fallbeyginguna ''hestur - hests - hestar''. og '''gestur, -s, -ir''' sem gefur til kynna fallbeyginguna ''gestur - gests - gestir''.

 

Talað er um '''[[sterkt nafnorð|sterk]]''' og '''[[veikt nafnorð|veik]]''' no. eftir endingum þeirra eignarfalli eintölu; sterk no. enda á [[samhljóð]]a í ef. et. (''s'' eða ''r''), t.d. ''hestur/hests'', en veik no. enda á [[sérhljóð]]a í ef. et., t.d. ''bóndi/bónda''. Síðan má greina veika og sterka beygingu nánar eftir kyni: