„Napóleon 2.“: Munur á milli breytinga

Þegar Napóleon keisari sagði af sér í fyrsta sinn vegna hrakfara sinna í [[Napóleonsstyrjaldirnar|Napóleonsstyrjöldunum]] árið 1814 fór hann fram á að sonur sinn yrði settur á keisarastól í sinn stað. Ekki var hlustað á þessa kröfu keisarans og bandamennirnir sigursælu settu þess í stað [[Loðvík 18.]] af gömlu [[Búrbónar|Bourbon-valdaættinni]] á konungsstól í Frakklandi. Napóleon var rekinn í útlegð til Elbu en sonur hans, konungur Rómar, varð eftir með móður sinni. Árið 1815, þegar Napóleon sneri aftur á keisarastól í hundrað daga, var sonur hans lýstur ríkiserfingi á ný uns Napóleon sagði aftur af sér eftir [[Orrustan við Waterloo|orrustuna við Waterloo]]. Á milli seinni afsagnar Napóleons og endurreisnar Loðvíks 18. á konungsstól ríkti hinn fjögurra ára sonur Napóleons að nafninu til yfir Frakklandi í fimmtán daga sem '''Napóleon II''' Frakkakeisari.<ref name=vísindavefur/> Franska þjóðþingið lýsti Napóleon II aldrei formlega keisara og hann réð því aldrei formlega yfir Frakklandi. Eftir að Napóleon var sendur í útlegð í annað sinn var sonur hans sendur til [[Austurríska keisaradæmið|Austurríkis]]. Reynt var að þurrka út tengsl hans við Napóleon og gera hann þýskan fremur en franskan. Hann hlaut titilinn fursti af Parma og hertogi af Reichstadt frá móðurafa sínum, [[Frans 1. Austurríkiskeisari|Frans 1. Austurríkiskeisara]].