„Sverð“: Munur á milli breytinga

Sverð í Norður Evrópu á fornöld voru stærri og veigameiri en þau sem tíðkuðust um sömu mundir við Miðjarðarhafið. ''Brandurinn'' var beinn, breiður og tvíeggjaður, og gekk eftir honum að endilöngu hryggur, er kallaður var ''véttrim'', fram undir ''blóðrefilinn'', en svo nefndist oddur sverðsins. Fletirnir beggja vegna við véttrimina voru kallaðir ''valbastir''. Rammgjör þverstöng (''fremra hjalt'', ''höggró'', ''gaddhjalt'') var til hlífðar framan við handfangið (''meðalkaflinn''), en til viðnáms fyrir höndina að aftan var knappur mikill eða hnúður, ýmislega lagaður (''efra hjalt, klót'').

Eftir lok bronsaldar lögðu Germanskar og Keltneskar þjóðir meira upp úr höggetu sverða sinna, en notuðu þau síður til að stinga andstæðinga sína. Miðjarðarhafsþjóðir smíðuðu helst styttri sverð sem sérstaklega voru ætluð til að stinga.