„Sorpbrennsla“: Munur á milli breytinga

Brennsla er talin betri leið til að meðhöndla sorp en að setja það í landfyllingu, en ekki eins æskileg og [[endurvinnsla]]. Brennsla á [[heimilissorp]]i skilur eftir sér leifar í formi [[sindur]]s og [[aska|ösku]], sem svara til 15–20% heildarmassa sorpsins. Oft fara þessar aukaafurðir í landfyllingu en þær geta nýst sem fylliefni í vegagerð, en slíkt afnot er umdeilt vegna áhættu á að skaðleg efni berist í jarðveginn. Þar að auki leiðir sorpbrennsla til þess að [[þungmálmur|þungmálmar]] eins og [[blý]] og [[kvikasilfur]], mengunarefni eins og [[fjölklórað díbensódíoxín|díoxín]] og sýruefni svo sem [[brennisteinsoxíð]] verði losnuð í nærumhverfið. Með [[reykgashreinsun]] og bættum brennsluaðferðum er þó hægt að lágmarka losun slíkra efna. Það má líta á heimilissorp sem [[jarðefnaeldsneyti]] vegna tilveru [[plastefni|plastefna]] í því, þó að það standi að mestu leyti saman af lífrænu efni.

 

 

Tilraunir á sorpbrennslu voru fyrst gerðar í [[Þýskaland]]i á seinni hluta 19. aldar. Hún var tekin upp í miklum mæli í [[Svíþjóð]] á sjöunda áratugnum. Vinsældir hennar þar drógust saman eftir áhyggjur um afleiðingar losunar díoxíns en sorpbrennslan er aftur á uppleið í Svíþjóð, sem hefur nú byggt yfir 30 sorpbrennslustöðvar. Auk þess að brenna sitt eigið heimilissorp flytja Svíar það inn frá öðrum evrópskum löndum.