„Eignarfornafn“: Munur á milli breytinga

'''Eignarfornöfn''' {{skammstsem|efn.}} eru [[Fornafn|fornöfn]]<ref name="skola">[http://www.skolavefurinn.is/_opid/islenska/vanda_malid/kynning/hugtakaskyringar_malfraedi_kynning.html Hugtakaskýringar - Málfræði]</ref> og eru helst ''minn'' og ''þinn'' í [[íslenska|íslensku]]<ref name="skola"/> en ''vor'' og ''sinn'' teljast einnig til eignarfornafna. Sumir málfræðingar telja eignarfornafnið ''sinn'' eiga heima í flokki [[afturbeygt fornafn|afturbeygðra fornafna]] þar eð það vísar aftur til þriðju persónu.<ref name="skola"/> Þessi skilgreining er umdeild enda nýleg og á sér ekki hefð í íslenskri málfræði. Í fornu máli voru eignarfornöfn þremur fleiri: '''okkarr''', '''ykkarr''' og '''yðarr'''. Þau beygðust öll á sama veg og nokkurn veginn eins og fornöfnin ''annar'' og ''nokkur'' í nútímamáli. <ref>[http://timarit.is/view_page_init.jsp?pageId=1580206 Íslenskt mál; grein í Morgunblaðinu 1983]</ref>

 

'''Vor''' er aðeins notað í hátíðlegu máli; ''„Heill forseta '''vorum''' og fósturjörð“'' og beygist þannig:

 

 

Fleira kemur til sem undantekning frá meginreglunni. Það eru föst orðatiltæki t.d. Eins og: '''''Sinn''' er siður í landi hverju''. Einnig má líta til orða [[Benedikt Sveinbjarnarson Gröndal|Benedikts Gröndal]]: ''Mitt er að yrkja, ykkar að skilja''. Sitthvað í kveðskap lætur oft meginregluna lönd og leið vegna hrynjandi, ríms og stuðla, og jafnvel tilfinningalegra blæbrigða, og þá getur jafnvel verið „rétt“ að hafa eignarfornafnið fyrirsett. En meginreglan er samt sterk í íslensku, eins og sést t.d. á orðum [[Vatnsenda-Rósa|Rósu Guðmundsdóttur frá Fornhaga]]: ''Augun '''mín''' og augun '''þín''', ó, þá fögru steina!''... <ref>[http://www.timarit.is/titlebrowse.jsp?issueID=426229&pageSelected=23&lang=0 Íslenskt mál; grein í Morgunblaðinu 1985]</ref>

 

== Hin forna beyging á vor ==