|
Þjóðlög og lög í þjóðlagastíl hafa átt œ meiri vinsældum að fagna hér á landi síðustu árin sem og annars staðar. Og að sjálfsögðu hafa þá flytjendur þessarar tegundar tónlistar vakið athygli og hlotið lof og frœgð. Flytjendum þjóðlaga má því sem nœst skipta í tvo hópa; annars vegar eru þeir, sem leggja mikla rœkt við fágaðan flutning og fallega raddaðan söng, ef um fleiri en einn er að rœða. Má til glöggvunar nefna hina erlendu flokka The Kingston trio, Peter, Paul and Mary í þessu sambandi, eða Savanna-tríóið svo litið sé á heimaslóðir. Í hinum flokknum er svo þeir, sem leggja ekki alla áherzluna á sönginn sjálfan eða flutninginn, heldur lögin og þá jafnvel miklu frekar ljóðin. Hér má t. d. nefna hina amerísku Peter Seeger, Tom Paxton og þá söngflokkinn The Weavers. Hér á landi eru hins vegar fáir í þessum flokki — nema ef vera skyldi Hörður Torfason. En það er einmitt hinn síðari mátinn í flutningi þjóðlaga, sem riður sér œ meir til rúms hin allra síðustu ár,— og eru þá flytjendur undir flestum kringumstœðum höfundar laganna, því hver kemst nær kjarna lagsins en höfundurinn sjálfur?
Á þessari hljómplötu eru tólf lög eftir Hörð Torfason, sem hann hefur verið að syngja í þröngum hópi kunningja síðustu eitt-tvö árin. Þau eru samin við ljóð, sem eru ákaflega ólík að innihaldi, tregablandin ljóð, gaman-ljóð og jafnvel hrollvekja eins og Grafskrift. En öll eru þessi ljóð eftir góð ljóðskáld, ýmist eftir gamalkunn skáld eða yngri menn, sem kunna að gera ljóð.
Með Herði syngja nokkrir kunningjar hans og hér var endilega ekki lögð áherzla á slípaðar raddsetningar, heldur syngur hver eins og andinn blæs honum í brjóst þegar hljóðritun fer fram. En allt hefur þetta fólk fengist við að syngja þjóðlög að einhverju marki síðustu árin. Eru það þau Rósa Ingólfsdóttir, Benedikt Torfason og Moody Magnússon, en Benedikt leikur á gítar ásamt Herði og síðan leikur Moody á bassa. Þessi einfalda, en þó seiðandi hljómplata Harðar tekur mann œ fastari tökum eftir því sem maður heyrir hana oftar.
|
|