„Guðmundur Finnbogason“: Munur á milli breytinga
Efni eytt Efni bætt við
mEkkert breytingarágrip |
mEkkert breytingarágrip |
||
Lína 5:
Meðal lærifeðra Guðmundar voru [[Harald Høffding]] ([[1843]]-[[1931]]) og [[Alfred Lehmann]] ([[1858]]-[[1921]]){{ref|skirnir_vor_2005_12_og_13_og_15}}. Þeir voru afar virtir [[Fræðimaður|fræðimenn]], bæði í heimspeki og sálfræði.{{Heimild vantar}}
Árin [[1901]]-[[1902]] ferðaðist Guðmundur um nokkur [[Norðurlönd]] og safnaði upplýsingum um stöðu kennslu í þeim löndum, eftir að hafa fengið styrk til verksins, en eftir þessa könnun skrifaði hann fyrstu bók sína, ''Lýðmenntun'', þar sem hann fjallaði um hugmyndir sínar um hvernig standa ætti að barnafræðslu á [[Ísland]]i, og kom bókin út árið 1903. Sama ár skilaði Guðmundur skýrslu til Alþingis um þessa ferð sína og tillögur um úrbætur í menntamálum.{{ref|skirnir_vor_2005_19_20_og_21}} Árin 1903-[[1904]] ferðaðist Guðmundur svo um ísland til að rannsaka hvernig kennslu var háttað í landinu og skrifaði hann svo skýrslu um málið. Árið [[1907]] var svo samþykkt frumvarp á [[Alþingi]] sem var að mestu byggt á frumvarpi sem Guðmundur samdi fyrir stjórnina.{{ref|skirnir_vor_2005_22_og_23}}
Guðmundur starfaði við [[Háskóli Íslands|Háskóla Íslands]] sem [[prófessor]] í sálfræði [[1918]]-[[1924]] og var einnig háskólarektor [[1920]]-[[1921]]. Hann kenndi [[námskeið]] í [[hagnýt sálfræði|hagnýtri sálfræði]] auk þess sem hann gerði sálfræðitilraunir með [[stúdent]]um.{{Heimild vantar}} Þá var hann [[ritstjóri]] [[Skírnir|Skírnis]] [[1905]]-[[1907]], [[1913]]-[[1920]] og [[1933]]-[[1943]].{{ref|skirnir_vor_2005_27}}
| |||