„Smásaga“: Munur á milli breytinga

Um og eftir [[1950]] breyttist smásagnagerð hér á landiÍslandi. Höfundar á borð við [[Thor Vilhjálmsson]], [[Jón Óskar]], [[Steinar Sigurjónsson]], [[Geir Kristjánsson]] og [[Ásta Sigurðardóttir|Ástu Sigurðardóttur]] leyfðu sér frjálsara form en tíðkast hafði. Þeir færðu sér í nyt ýmsar eigindir ljóðsins, hrynjandi og stíl, létu sér lítið spennandi um söguþráð og brutu af sé viðjar anekdótu og skrítlu. Hin hefðbundna, raunsæja smásaga hafði á sér svip hlutleysis enda átti hún að vera ,,gluggi“„gluggi“ út í lífið. Nýja smásagan opnaði leið til huglægari tjáningar, rökvísi ímyndunaraflsins kom í stað atviks, rannsókn sálarlífs í stað könnunar á ytri aðstæðum. Formbylting átti sér stað í prósa. ( Heimir Pálsson. ''Sögur ljóð og líf.'' Vaka-Helgafell, Reykjavík. Bls 91-92.)