„Djákninn á Myrká“: Munur á milli breytinga

Djákninn hafði boðið Guðrúnu til jólagleði en daginn fyrir það lést hann af slysförum er brú ein hrundi undan honum og hesti hans. Daginn eftir kemur þó maður ríðandi á hesti og sækir Guðrúnu og átti Guðrún erfitt með að greina andlit hans þar sem tungl óð í skýjum og dró ýmist frá eða fyrir. Á leiðinni voru þau bæði þögul en er þau komu til [[Hörgá]]r mælti djákninn:

 

 

Guðrún ku hafa lyft upp hatti hans og séð glitta í höfuðkúpu djáknsins. Þegar komið var að [[Myrká]] stigu djákninn og Guðrún af hestinum og djákninn mælti:

 

 

Djákninn leiddi hest sinn inn í kirkjugarð og varð Guðrún vitni að því er hann opnaði gröf eina og varð afar skelkuð. Hún tekur þá til ráðs að grípa í klukkustrenginn en í sömu andrá var gripið í annan handlegg hennar. Það varð henni til happs þó að hún hafði einungis tíma til að fara í aðra hempuermina og gekk hempan í sundur um axlarsauminn á þeirri erminni. Það síðasta sem Guðrún sá var að djákninn steyptist ofan í gröfina opnu með hempuermina hennar og sópaðist moldin ofan í gröfina frá báðum hliðum.