„Seinni heimsstyrjöldin“: Munur á milli breytinga

Þær skýringar sem helst eru gefnar á upphafi síðari heimsstyrjaldarinnar eru aukin [[þjóðernishyggja]], [[herframleiðsla]] og óleystar landamæradeilur. Fasískar hreyfingar komust til valda á Ítalíu, [[Spánn|Spáni]], [[Portúgal]] og Þýskalandi í þeim efnahagslega óstöðugleika og [[kreppa|kreppu]] sem einkenndi 3ja og 4ða áratuginn. Í Þýskalandi spilaði [[Versalasamningurinn]] stórt hlutverk, sérstaklega [[grein 231]] (svokölluð sektarklausa) og það þrátt fyrir að samningnum væri ekki fylgt stíft eftir vegna hræðslu um annað stríð. Bretar og Frakkar reyndu að gera allt sem þeir gátu til að styggja ekki stjórnvöld í þýskalandiÞýskalandi, þar sem [[Adolf Hitler]] og [[Nasistaflokkur þýskalandsÞýskalands|Nasistaflokkur]] hans hafði komist til valda árið [[1933]]. Sú hræðsla er þvert á móti talin hafa átt þátt í því að Nasistaflokkurinn varð jafn valdamikill og raunin varð. Samningur Sovétríkjanna við Þýskaland, [[Molotov-Ribbentrop samkomulagið]], tryggði Þjóðverjum að Sovétmenn réðust ekki á þá ef þeir tækju Pólland.

Helsta stefna þjóðverjaÞjóðverja fyrir stríðið var „[[Lebensraum]]“, lífsrými, stefna sem fólst í því að skapa þjóðverjumÞjóðverjum nýtt rými á kostnað Austur-Evrópubúa. Til þess að réttlæta þessa kröfu um aukið land í austri, kom Þýskaland á framfæri áhyggjum sínum meðferð á Þjóðverjum sem bjuggu í Austur-Evrópu og voru þessar kröfur háværastar í tengslum við [[Pólland]] og [[Tékkóslóvakía|Tékkóslavakíu]].