„Þýska“: Munur á milli breytinga

Þýska er nokkuð lík [[íslenska|íslensku]] hvað varðar [[málfræði]], m.a. varðandi beygingar á [[fallorð]]um. Nafnorðin sjálf hafa oftast sömu beygingarmynd í eintölu, [[ákvæðisorð]]in sem stýra fallinu breytast hins vegar. Undantekningar frá þessu eru eignarfallsmyndir karlkyns og hvorugkyns nafnorða, veik og óreglulega beygð nafnorð auk karlkynsorða af erlendum uppruna. Nafnorðin [[hljóðvarp|hljóðverp]]ast sum hver í fleirtölu og eða bæta við sig endingu. Ólíkt flestum skyldum málum skyldri þýsku eru öll nafnorð og ávarpsfornöfn rituð með stórum staf og þérun er algeng. Í þýska stafrófinu er líka bókstafurinn ß („das Eszett“) sem ekki er að finna í öðrum germönskum málum. [[Setningarfræði]] í þýsku er ólík þeirri íslensku að því leyti að [[Aðalsögn|aðalsagnir]] sem fylgja [[hjálparsögn]]um komastanda aftast í setningarsetningum. Eins standa öll [[sagnorð]] í [[aukasetning]]um aftast.

tiltekinnÁkveðinn greinir

ótiltekinnÓákveðinn greinir, líkt og í ensku aðeins tilnotaður í eintölu

3. persóna, þérun er konklúderuð með 3p3.p.ft.flt með stórum staf

Í fyrsta flokki enda kvenkyns nafnorð á -en í fleirtölu og karlkyns og hvorugkyns nafnorðhvorugkynsnafnorð enda -en og -n í eignarfalli eintölu en karlkyns og hvorugkyns nafnorð enda annars á -s í eignarfalli eintölu í öllum hinum 5 flokkunum. drengur frú og nál