„Jón Sigurðsson (forseti)“: Munur á milli breytinga

 

{{tilvitnun2|Alþing á að vekja og glæða þjóðlífið og þjóðarandann, skólinn á að tendra hið andliga ljós , og hið andliga afl, og veita alla þá þekkíngu sem gjöra má menn hæfiliga til framkvæmdar öllu góðu, sem auðið má verða. Verzlunin á að styrkja þjóðaraflið líkamliga, færa velmegun í landið, auka og bæta atvinnuvegi og handiðnir, og efla með því aptur hið andliga, svo það verði á ny stofn annarra enn æðri og betri framfara og blómgunar eptir því sem tímar líða fram.|[http://timarit.is/view_page_init.jsp?pageId=2015210 Ný félagsrit, Megintexti (01.01.1842), Blaðsíða 67]}}

[[Konungur Danmerkur]] afsalaði sér [[einveldi]] árið 1848 og við það tækifæri ritaði Jón ''[[Hugvekja til Íslendinga|Hugvekju til Íslendinga]]'' þar sem hann hvatti Íslendinga til baráttu fyrir sjálfstæði. Greinin birtist í Nýjum félagsritum það ár. Rök hans voru þau að við afnám einveldisins væri Ísland orðið að sjálfstæðu landi, líkt og fyrir [[Gamli sáttmáli|Gamla sáttmála]]. Á [[þjóðfundurinn 1851|þjóðfundinum 1851]] lagði hópur Íslendinga fram mótfrumvarp við frumvarp Danakonungs um stjórnskipun Íslands. [[Jørgen Ditlev Trampe]], stiftamtmaður Danakonungs á Íslandi, neitaði frumvarpinu framgöngu og brást þá Jón við og mótmælti framgöngu Trampe. Undir tóku viðstaddir með hinum fleygu orðum „[[Vér mótmælum allir]]“. Þessi atburður er talin marka þau tímamót að þaðan af var Jón talinn óumdeildur leiðtogi sjálfstæðisbaráttunnar. Eftir þjóðfundinn ganga sögur um að dönsk yfirvöld vildu ráða Jón af dögum en seinni rannsóknir benda til þess að ekkert sé til í því.<ref>{{vefheimild|url=http://www.mbl.is/mm/frettir/innlent/frett.html?nid=1091907|titill=Ráðgerðu dönsk yfirvöld að myrða Jón Sigurðsson?|ár=2004|mánuður=4. júlí|útgefandi=Morgunblaðið}}</ref>