„Miklihvellur“: Munur á milli breytinga

Kenningin um miklahvell þróaðist út frá athugunum og kennilegum hugleiðingum. Athugendur tóku eftir því að flestar þyrilstjörnuþokur fjarlægðust jörðina, en þeir sem tóku eftir þessu gerður sér hvorki grein fyrir því að um var að ræða stjörnuþokur utan [[Vetrarbrautin|Vetrarbrautarinnar]] né hvað þetta þýddi fyrir heimsfræðina. Árið [[1927]] leiddi [[Georges Lemaître]] út [[Friedmann-Lemaître-Robertson-Walker jöfnurnar]] út frá [[Afstæðiskenningin|afstæðiskenningu Einsteins]] og lagði fram kenningu byggða á athugunum um undanhald stjörnuþoka, um að alheimurinn hefði hafist með „sprengingu frumatóms“, sem síðar var kölluð miklahvellskenningin.miklahvellsmarkús

Árið 1929 útvegaði Edwin Hubble fyrstu gögnin til stuðnings kenningu Lemaître. Hann komst að því að stjörnuþokuraðkúkurstjörnuþokur fjarlægðust jörðina úr öllum áttum á hraða sem var háður fjarlægð þeirra frá jörðinni. Þetta er þekkt sem lögmál Hubbel. Lögmál Hubble benti til þess að einsleitur og einsátta alheimur þendist út, en það passaði ekki við hugmyndir Einsteins um staðnaðan og óendanlegan alheim.