„Hættir sagna í íslensku“: Munur á milli breytinga

Lýsingarháttur þátíðar {{skammstsem|lh. þt.}} gegnir einnig líku hlutverki og [[lýsingarorð]] og er stundum nefndur ''lýsingarorð þolandans'' vegna þess að oftast á hann við eitthvað sem einhver verður fyrir; til dæmis: „hann var ''skammaður''“, „hún var ''lamin''“. Lýsingarháttur þátíðar endar á ''-ð, -d, -t'' eða ''-inn/-in, -ður, -dur, -tur'' og fær endingar eftir kynjum og tölum eins og lýsingarorð, einn fallhátta; til dæmis „''brennt'' barn forðast eldinn“, „engin verður ''óbarinn'' biskup“, „hann er ''kominn''“. Lýsingarháttur þátíðar er notaður með sögnunum „hafa“, „vera“, „verða“; til dæmis: „hún hafði ''sofið''“, „hann er ''valinn''“, „hann verður ''sóttur''“. Lýsingarháttur þátíðar kemur einnig oft fyrir með sögnunum „geta“, „eiga“ og „fá“; til dæmis: „ég get ''farið''“, „hann fær engu ''ráðið''“, „þú átt það ''skilið.''“. Stundum er orði, orðstofni eða forskeytið aukið framan við lýsingarhátt þátíðar; til dæmis: „útsofinn“, „alfarnir“, „ókomnir“ og ætti þá að greina hann sem lýsingarorð. lýsingarhæattur þátíðar er flóknasti hátturinn.