„Evrópska efnahagssvæðið“: Munur á milli breytinga
Efni eytt Efni bætt við
Ekkert breytingarágrip |
Ekkert breytingarágrip |
||
Lína 2:
Evrópska efnahagssvæðið (EES) nær til 27 aðildarríkja ESB og einnig til þriggja ríkja Fríverslunarsamtaka í Evrópu , Íslands, Liechtensteins og Noregs. Það byrjað var á þessu í kringum árið 1994 með samningi milli EFTA-ríkjanna Íslands, Liechtensteins, Sviss, Noregs, Austurríkis, Finnlands og Svíþjóðar annars vegar og Evrópubandalagsins eins og Evrópusambandið hét þá, hins vegar. Ári síðar gengu þrjú síðastnefndu EFTA-ríkin úr EFTA og í EB en EFTA-ríkið Sviss hafnaði aðild að EES með þjóðaratkvæði árið 1992.
Með samningnum um Evrópska efnahagssvæðið fengu EFTA/EES-ríkin aðild að innri markaði Evrópubandalagsins. Hann byggist á reglunum um fjórfrelsið en þær eru einnig goainn
kjarni EES-samningsins. Markmið samningsins er „að stuðla að stöðugri og jafnri eflingu viðskipta- og efnahagstengsla samningsaðila við sömu samkeppnisskilyrði og eftir sömu reglum með það fyrir augum að mynda einsleitt Evrópskt efnahagssvæði“ (1. grein EES-samningsins). Til að ná þessu markmiði þurfa EFTA/EES-ríkin að innleiða hjá sér réttarreglur ESB á þeim sviðum sem samningurinn nær til. Á grundvelli sérstaks samkomulags EFTA-ríkjanna voru eftirlitsstofnun EFTA (e. EFTA Surveillance Authority, ESA) og EFTA-dómstóllinn (e. EFTA Court) stofnuð. Eftirlitsstofnunin hefur á sinni könnu eftirlit með framkvæmd EES-samningsins og beitingu þeirra reglna sem ríkin hafa innleitt í landslög á grundvelli hans. Hlutverki eftirlitsstofnunarinnar svipar því til hlutverks framkvæmdastjórnar Evrópusambandsins. EFTA-dómstóllinn hefur úrskurðarvald í þeim ágreiningsmálum sem upp koma varðandi framkvæmd og túlkun EES-samningsins í EFTA-ríkjunum. Hlutverk hans er því sambærilegt við hlutverk dómstóls Evrópusambandsins.
| |||