„Konráð Gíslason“: Munur á milli breytinga

 

Hann hóf nám í [[lögfræði]] en fljótlega náði áhugi hans á [[fornnorræna|norrænum fræðum]] og íslenskri tungu yfirhöndinni. Þeir [[Jónas Hallgrímsson]], [[Brynjólfur Pétursson]] og [[Tómas Sæmundsson]] voru skólabræður hans úr Bessastaðaskóla og í Höfn og [[1834]] stofnuðu þeir tímaritið [[Fjölnir|Fjölni]] og gáfu fyrsta tölublað þess út ári síðar. Konráð vildi laga íslenska [[stafsetning]]u að framburði og innleiddi nýja stafsetningu í öðrum árgangi Fjölnis en hugmyndir hans á því sviði náðu aldrei fótfestu og hann hvarf frá henni síðar. Áhrif hans á íslenskt ritmál urðu þó mikil.

 

Konráð varð styrkþegi [[Árnasafn]]s 1839 og vann næstu ár að orðabókargerð og rannsóknum á íslensku máli. Hann var brautryðjandi í íslenskri orðabókargerð, samdi m.a. Danska [[orðabók]] (1851) og átti mikinn þátt í íslensk-enskri orðabók sem kennd er við R. Cleasby og [[Guðbrandur Vigfússon|Guðbrand Vigfússon]]. Hann rannsakaði fornmálið og gerði fyrstur grein fyrir muninum á íslensku fornmáli og nútímamáli í ritinu „Um frumparta íslenzkrar túngu í fornöld“ (1846). Þá gaf Konráð út fornrit, m.a. [[Njáls saga|Njálu]] (1875-1889) þar sem hann valdi saman texta úr ólíkum handritum eftir því sem honum þótti fara best.