Hjörleifur Hróðmarsson

Hjörleifur Hróðmarsson var fóstbróðir Ingólfs Arnarsonar sem er talinn fyrsti landnámsmaður Íslands.

Þeir Hjörleifur og Ingólfur eru sagðir hafa verið frændur, föðurfeður þeirra vora bræður sem yfirgáfu Þelamörk fyrir víga sakir. Langafi þeirra var Hrómundur Gripsson, sögufrægur fornkappi. Synir hans voru Björnólfur, faðir Arnar föður Ingólfs, og Hróaldur, faðir Hróðmars föður Hjörleifs. Systir Ingólfs Arnarsonar, Helga Arnardóttir, var síðan gift Hjörleifi.

Hjörleifur hét upphaflega Leifur. Í Landnámu segir svo: „en Leifr fór í hernað á Írlandi ok fann þar jarðhús mikit; þar gekk hann í, ok var myrkt, þar til er lýsti af sverði því, er maðr helt á. Leifr drap þann mann ok tók sverðit ok mikit fé af honum; siðan var hann kallaðr Hjörleifr.“

Hjörleifur kom að sögn með Ingólfi til Íslands og hafði vetursetu við Hjörleifshöfða á Suðurlandi en var svo veginn af tveimur írskum þrælum er hann hafði tekið í víking á Bretlandseyjum. Drápu þessi Írar húskarla Hjörleifs og tóku konur býlisins með sér til Vestmannaeyja (nefndar svo vegna atburðar þessa en íbúar Bretlandseyja voru jafnan kallaðir Vestmenn).

Ingólfur sinnti skyldum fóstbróður og fann Íra þessa í Vestmannaeyjum, sótti að þeim og drap en frelsaði konurnar. Hann hafði séð að bátinn vantaði og grunaði því að þeir hefðu farið til eyjanna.

Hjörleifur vildi ekki blóta, öfugt við Ingólf, og þegar Ingólfur sá lík hans sagði hann að svona færi fyrir þeim sem ekki vildi tilbiðja Þór: „Og sé ég svo hverjum verða, ef eigi vill blóta.“