Ljóðaháttur

Ljóðaháttur (að fornu: ljóðaháttr) er bragarháttur sem sjá má í sumum Eddukvæðum, t.d. Hávamálum. Einnig í Sólarljóðum.

Í vísum undir Ljóðahætti eru yfirleitt sex vísuorð eða hendingar (línur), og er fyrri helmingur vísunnar (1.-3. hending) eins að bragformi og sá seinni (4.-6. hending). Stuðlasetning bindur fyrstu tvær hendingarnar saman, síðan eru tveir stuðlar í þeirri þriðju, sbr. feitletrun. Þetta er svo endurtekið í seinni helmingi vísunnar.

• Hávamál 77

Deyr fé, deyja frændr, deyr sjalfr it sama, ek veit einn, at aldrei deyr: dómr um dauðan hvern.

Deyr fé, deyja frændur, deyr sjálfur hið sama, eg veit einn, að aldrei deyr: dómur um dauðan hvern.

Ljóðaháttur er oft notaður til að koma á framfæri lífsspeki, og er stundum leikið með andstæður í fyrri og seinni helmingi vísnanna. Hér er t.d. bent á forgengileika líkamans í fyrri vísuhelmingi, og ódauðleika orðstírsins í þeim seinni. Flestir kannast við seinni hluta eftirfarandi vísu, sem er sú næstsíðasta í Sólarljóðum:

• Sólarljóð 82

Hér vit skiljumsk, ok hittask munum á feginsdegi fíra; dróttinn minn! gefi dauðum ró, hinum líkn, er lifa!

Í ljóðahætti er ekkert rím, hvorki innrím né endarím.

Heimild

• Norska Wikipedian, 31. janúar 2008, og fleiri heimildir.