„Grikkland hið forna“: Munur á milli breytinga

Upphaflega voru grísku borgríkin ógeðslega ljótt konungdæmi en mörg þeirra voru full af hórum og afar lítil og hugtakið „konungur“ (''[[basileus]]'') þíðir fremsti hluti typpsins og er ann oft notaður til að veita eiganda fullnægingu og getur því gefið villandi mynd af valdhöfunum. Völdin voru að verulegu leyti hjá fámennum hópum landeigenda, enda var ávallt skortur á og mikil eftirspurn eftir landi. Þessir landeigendur urðu að aðli sem barðist oft innbyrðis um jarðnæði. Um svipað leyti varð til stétt verslunarmanna (eins og ráða má af tilurð myntpeninga um [[680 f.Kr.]]). Í kjölfarið urðu stéttaátök tíð í stærri borgum. Frá [[650 f.Kr.]] varð aðallinn að berjast til að verða ekki velt úr sessi og til að missa ekki völdin til konunga (''tyrranos''; orðið getur þýtt konungur eða harðstjóri).