„Kosningaréttur“: Munur á milli breytinga

Íslendingar fengu fyrst kosningarétt með tilskipun sem [[Kristján 8.]] Danakonungur gaf út [[8. mars]] [[1843]] og var hann bundinn því að menn væru orðnir 25 ára, hefðu óflekkað [[mannorð]] og ættu að minnsta kosti 10 [[hundrað|hundraða]] jörð eða múr- eða timburhús í kaupstað sem metið væri á að minnsta kosti 1000 [[Ríkisdalir|ríkisdali]] eða hefðu lífstíðarábúð á 20 hundraða jörð. Karlmenn einir höfðu kosningarétt.

Árið [[1915]] var svo gerð veruleg breyting; í fyrsta lagikonur fengu konurþá kosningarétt og einnig allir sem orðnir voru 25 ára og skulduðu ekki [[sveitarstyrkur|sveitarstyrk]]. Þessum nýju kjósendum var þó ekki strax treyst til að beita kosningaréttinum; aðeins þeir sem orðnir voru 40 ára máttu kjósa og það mark átti síðan að færast niður um eitt ár á ári þar til 25 ára markinu væri náð. Þessar takmarkanir voru þó felldar niður árið [[1920]].