„Snorra-Edda“: Munur á milli breytinga

'''Snorra-Edda''' var rituð af [[Snorri Sturluson|Snorra Sturlusyni]] á [[13. öld]]. Bókin skiptist í fjóra hluta: [[Prologus]], [[Gylfaginningu]], [[Skáldskaparmál]] og [[Háttatal]]. Prologus fjallar um upphaf [[ásatrú|ásatrúar]]ar og er hann einungis stuttur [[formáli]] af bókinni. Á eftir honum kemur Gylfaginning en þar ræðir hinn fáfróði [[Gylfi konungur]] við [[Óðinn|Óðin]] um [[ásatrú]]. Þessi kafli er á samtalsformi eins og oft tíðkaðist um kennslubækur íað gamladagafornu. Því næst er komið að Skáldskaparmálum en þar spjallar Snorri um heiti í skáldskap. ogSíðasta íkaflinn síðastaer kaflanum HáttataliHáttatal en það er 102 erindi,erinda hvertkvæði til Skúla jarls og Hákons konungs. Hver vísa er undir sínum hætti.

Snorra-Edda er mikilvægasta heimild sem við höfum í dag um ásatrúnorræna goðafræði og fornan átrúnað. Hún var hinsvegar upprunalega skrifuð sem kennslubók í [[skáldskap]] og þjónaði næstu aldirnar mikilvægu hlutverki á því sviði.