„Davíð Stefánsson“: Munur á milli breytinga
Efni eytt Efni bætt við
→Ummæli um skáldið: Bætti við ummælum Ragnar í Smára |
→Ummæli um skáldið: Ummælum Páls Ísólssonar bætt við |
||
Lína 25:
::''Ragnar Jónsson í Smára í formála: ,,Svartar Fjaðrir“, Helgafell 1955.''
::„Davíð var glæsimenni og rétt er það sem hann segir - að allar vildu meyjarnar eiga hann. En mér er aftur á móti fátt kunnugt um ,,ástina hans´´, því hann fór vel með hana eins og annað, sem honum var trúað fyrir, og flíkaði ekki þeim tilfinningum sem bærðust í brjósti hans.“
::''Páll Ísólfsson: Í dag skein sól''.
::„Hann hæfði ungu kynslóðina beint í hjartastað árið 1919, en eftir stríð varð hann það úreltasta af öllu úreltu. Ástarljóð hans voru ekki nógu ,,ábyrg´´, þjóðfélagssýnin ekki nógu ,,meðvituð´´, spekin ,,almælt tíðindi´´. [..] ...eftir hans dag hefur enginn fengist til að vera þjóðskáld. Vitarnir vilja ekki brenna. En ég held að ljóðagerð eins og hann stundaði sé saknaðarefni og að sé jafnvel fyrirmynd að finna í mælsku hans og ástríðu.“
| |||