„Rómverska lýðveldið“: Munur á milli breytinga

Um miðja [[1. öld f.Kr.]] mynduðu þeir [[Júlíus Caesar]], [[Pompeius]] og [[Marcus Licinius Crassus|Crassus]] með sér leynilegt bandalag um stjórn ríkisins, hið svonefnda [[fyrra þremenningasambandið|fyrra þremenningasamband]]. Þegar Caesar hafði náð [[Gallía|Gallíu]] undir rómversk yfirráð leiddi árekstur milli hans og öldungaráðsins til annars borgarastríðs, þar sem Pompeius stjórnaði herjum öldungaráðsins. Caesar hafði sigur og var gerður einvaldur (''dictator'') til lífstíðar.<ref>Sjá Scullard (1982) kafla VI-VII.</ref> Árið [[44 f.Kr.]] var Caesar ráðinn af dögum af hópi öldungaráðsmanna sem voru mótfallnir einveldi Caesars og vildu koma á löglegri stjórn að nýju. Það mistókst en í kjölfarið varð til [[síðara þremenningasambandið]] með samkomulagi milli [[Oktavíanus]]ar, erfingja Caesars, og tveggja fyrrum stuðningsmanna Caesars, [[Marcus Antonius|Marcusar Antoniusar]] og [[Marcus Aemilius Lepidus|Lepidusar]] og skiptu þeir með sér völdunum. Þetta bandalag leystist fljótt upp og varð til þess að Oktavíanur og Marcus Antonius kepptust um völd. Þegar skarst í odda með þeim sigraði Oktavíanus Marcus Antonius og [[Kleópatra|Kleópötru]] [[Egyptaland]]sdrottningu í [[Orrustan við Actíum|orrustunni við Actíum]] árið [[31 f.Kr.]]