„Freyr“: Munur á milli breytinga

Eftir langa mæðu fékst Freyr loks til að segja besta vini sínum [[Skírnir (norræn goðafræði)|Skírni]] ástæðuna fyrir þunglyndi sínu. Hann segir honum að hann sé ástfanginn af Gerði og viti að þar sem að hún sé af ættum [[jötna]] sem voru svarnir óvinir ása og vana þá séu allir andvígir því að hann fái hana, en að hann vilji nú samt reyna að fá hennar og biður Skírni um að ríða í [[Jötunheim]] og biðja hennar sér til handa. Freyr útskýrir að jötnarnir hafi þegar samþykkt ráðhagin með þeim skilmálum að þeir fái í staðinn töfrasverðið hans sem hafði þá náttúru að það barðist sjálft. Freyr var svo djúpt sokkinn í þunglyndi að honum var ekki hugað líf mikið lengur og ef guð ástar og frjósemdar dæi þá myndi náttúran deyja líka. Skírnir sá því að hann hafði ekki um neina kosti að velja og fór að ósk Freys. Freyr fékk þannig Gerðar og áttu þau farsæla sambúð, en þess í stað tapaði hann sverðinu sínu góða.

 

*Cottrell, Arthur. 1997. ''Norse Mythology''. Ultimate Editions, London.

*Brian Branston. Goð og garpar úr norrænum sögnum. 1979. Bókaforlagið Saga, Reykjavík

[[Flokkur:Vanir]]

 

[[ca:Freyr]]

[[cs:Frey]]