„Smásaga“: Munur á milli breytinga

Um og eftir [[1950]] breyttist smásagnagerð á Íslandi. Höfundar á borð við [[Thor Vilhjálmsson]], [[Jón Óskar]], [[Steinar Sigurjónsson]], [[Geir Kristjánsson]] og [[Ásta Sigurðardóttir|Ástu Sigurðardóttur]] leyfðu sér frjálsara form en tíðkast hafði. Þeir færðu sér í nyt ýmsar eigindir ljóðsins, hrynjandi og stíl, létu sér lítið spennandi um söguþráð og brutu af sé viðjar anekdótu og skrítlu. Hin hefðbundna, raunsæja smásaga hafði á sér svip hlutleysis enda átti hún að vera „gluggi“ út í lífið. Nýja smásagan opnaði leið til huglægari tjáningar, rökvísi ímyndunaraflsins kom í stað atviks, rannsókn sálarlífs í stað könnunar á ytri aðstæðum. Formbylting átti sér stað í prósa. ( <ref>Heimir Pálsson. ''Sögur ljóð og líf.'' Vaka-Helgafell, Reykjavík. Bls(1998): 91-92.)</ref>