„Lýsingarháttur“: Munur á milli breytinga

Lýsingarháttur þátíðar endar á ''-ð'', ''-d'', ''-t'' eða ''-inn/-in'', ''-ður'', ''-dur'', ''-tur'' og fær endingar eftir kynjum og tölum eins og lýsingarorð, einn fallhátta (brennt barn forðast eldinn, enginenginn verður óbarinn biskup, hann er kominn).