„Þykkvibær“: Munur á milli breytinga

Þykkvibær er þekktur fyrir lítið annað en kartöflurækt en þegar að litið er í sögubækurnar er margt fleira sem vekur áhuga fólks og má þar til dæmis nefna sjósókn Þykkbæinga. Þrátt fyrir að sjósókn sé ekki stunduð í Þykkvabæ í dag þá var hún stunuð í aldaraðir hér á tímum áður og má í raun rekja þéttbýlismyndun Þykkvabæjar til sjósóknar. Elstu heimildir herma að á landnámsöld hafi skip komið að og farið frá Rangárós. Það var svo laust eftir 17. öld að ósinn stíflaðist og var ekki róið þar næstu 60-70 árin. Eftir það var farið að róa aftur frá Þykkvabæ en með mun meiri erfiðleikum og áhættu en áður. Það var árið 1896 sem að allur skipafloti Þykkbæinga eyðilagðist og lagðist þá útgerðin af þar til árið 1916 en þá gekk eitt skip frá Þykkvabæjarsandi. Skipunum fjölgaði svo eftir það og var fiska hluturinn orðinn meiri en í Þorlákshöfn um stund. Árið 1923 lá sjósókn niðri vegna þess að allir sem vetlingi gátu valdið voru að hlaða stíflu við Djúpós en komið verður að því hérna á eftir. Seint í mars árið 1955 var mannaður áttæringur til sjóferðar með 11 skipverjum. Þegar að báturinn var að komast úr ósnum hvolfdi honum með öllum skipverjunum en komust þeir þó allir lífs af. Merkilegt þykir að af þessum atburði náðist mynd í þann mund sem bátnum hvolfdi. Laskaðist báturinn eitthvað og eftir þetta slys lagðist sjósókn af.<ref>Oddgeir Guðjónsson o.fl. ''Sunnlenskar byggðir'' V. bls. 405</ref>

 

 

== Tilvísanir ==