„Hreyfiþroski“: Munur á milli breytinga

Stöðugt endurmat barns á aðstæðum og eigin getu er því nauðsynlegt til þess að það geti aðlagað hreyfigetu sína að nýjum veruleika.<ref>Adolph (2008): 213-218.</ref> Það að ná tökum á nýrri hreyfigetu kostar mikla vinnu og aðlögun hjá barni. Eftir að barn hefur náð góðum tökum á því að skríða og vanist því að komast frá einum stað til annars snögglega og örugglega þarf það að taka skref aftur á bak þegar það reynir að takast á við það að standa óstutt eða ganga. Barnið þarf að hægja á sér og horfast í augu við endalaus föll og það óöryggi sem felst í því að læra nýja hreyfingu. Á þessum tíma sést oft hvernig börn, sem eru farin að taka nokkur hikandi skref, skipta úr göngu í skrið til þess að komast fyrr á áætlunarstað.<ref>Adolph og Berger (2006): 161-213.</ref> Jafnframt hafa rannsakendur bent á að þroskamynstur barna sé háð [[menning|menningu]], líkamlegu hreysti og [[heilbrigði]] á fyrstu tveimur árum lífsins.<ref>Carruth og Skinner (2002): 88-96.</ref>

 

 

== Tilvísanir ==