„Hið konunglega norræna fornfræðafélag“: Munur á milli breytinga

Segja má að í fyrstu hafi félagið verið hálf íslenskt. Íslendingar tóku mikinn þátt í stofnun þess og útgáfustarfi, markmið félagsins var fyrst og fremst að gefa út íslensk fornrit, og lög félagsins voru bæði á íslensku og dönsku og var íslenski textinn prentaður á undan hinum danska. Árið 1831 komu upp alvarlegar deilur í félaginu milli Rafns og nokkurra Íslendinga sem unnið höfðu að útgáfum þess, einkum Þorgeirs Guðmundssonar og Þorsteins Helgasonar. Var [[Baldvin Einarsson]] leiðtogi Íslendinganna, sem töldu að Danirnir, einkum Rafn, eignuðu sér heiðurinn af öllu því sem gert var. Einnig er hugsanlegt að ágreiningur um stefnu félagsins hafi legið að baki. Rafn hafði árið áður verið skipaður í [[Fornminjanefndin]]a, og beindist áhugi hans síðan æ meir að danskri fornleifafræði, eins og t.d. kom fram í tímaritum félagsins. Blandaðist Rask inn í þessar deilur, sem ollu miklum sárindum á báða bóga. Finnur Magnússon reyndi að lægja þessar öldur, en stóð þegar á reyndi með þeim Rafni og Rask. Sveinbjörn Egilsson leiddi deilurnar að mestu hjá sér, enda var hann þá fluttur til Íslands. Þrátt fyrir búsetu sína þar var hann lengst af einn dýrmætasti starfsmaður félagsins, bæði við útgáfustörf og þýðingar á latínu.

Félagið er enn starfandi. Það gefur út tímaritið [[Aarbøger for nordisk Oldkyndighed og Historie]], sem í seinni tíð hefur einkum birt greinar um fornleifafræði.