„Eignarfornafn“: Munur á milli breytinga

Efni eytt Efni bætt við
BiT (spjall | framlög)
mEkkert breytingarágrip
Ekkert breytingarágrip
Lína 98:
| align="center" | minna
|}
 
 
== Eignarfornöfnin í íslensku ==
Á íslensku er meginreglan að hafa eignarfornöfn á eftir, en ekki á undan [[nafnorð]]i. Dæmi: ''Sonur '''minn''' er tólf ára'' . Óeðlilegt þykir að snúa þessu við og segja: '''''Minn''' sonur er tólf ára'' þar eð slík orðaröð er ekki eðlileg í íslensku (heldur í ensku). En frá þessari meginreglu er undantekning og hún er veigamikil. Ef leggja þarf sérstaka áherslu á eignarfornafnið, er réttlætanlegt að færa það fram fyrir. Dæmi: ''Vera má að þú hafir mikil fylgi, en '''minn''' stuðning færðu aldrei''. Það er þó ekki einhlýtt. Í töluðu máli má ná réttum tóni, þótt orðaröðin sé eftir venjulegum lögmálum tungunnar. ''En stuðning '''minn''' færðu aldrei''.
 
Fleira kemur til sem undantekning frá meginreglunni. Það eru föst orðatiltæki t.d. Eins og: '''''Sinn''' er siður í landi hverju''. Einnig má líta til orða [[Benedikt Gröndal|Benedikts Gröndal]]: ''Mitt er að yrkja, ykkar að skilja''. Sitthvað í kveðskap lætur oft meginregluna lönd og leið vegna hrynjandi, ríms og stuðla, og jafnvel tilfinningalegra blæbrigða, og þá getur jafnvel verið „rétt“ að hafa eignarfornafnið fyrirsett. En meginreglan er samt sterk í íslensku, eins og sést t.d. á orðum [[Vatnsenda-Rósa|Rósu Guðmundsdóttur frá Fornhaga]]: ''Augað mitt og augað þitt, ó, þá fögru steina!''... <ref>[http://www.timarit.is/titlebrowse.jsp?issueID=426229&pageSelected=23&lang=0 Íslenskt mál í umsjón Gísla Jónssonar; Morgunblaðið 1985]</ref>
 
[[Flokkur:Málfræði]]