„Lýsingarháttur“: Munur á milli breytinga
Efni eytt Efni bætt við
mEkkert breytingarágrip |
mEkkert breytingarágrip |
||
Lína 1:
'''Lýsingarháttur þátíðar''' {{skammstsem|lh. þt.}} lýsir oft einhverju sem er lokið. Hann gegnir líku hlutverki og [[lýsingarorð]] og er stundum nefndur '''lýsingarorð þolandans''' vegna þess að oftast á hann við eitthvað sem einhver verður fyrir (hann var '''skammaður''', hún var '''lamin''', o.s.frv.).
Lýsingarháttur þátíðar er notaður með sögnunum '''hafa''', '''vera''', '''verða''' (hún hafði sofið, hann er valinn, hann verður sóttur). Lýsingarháttur þátíðar kemur einnig
Lh. þt. kemur einnig oft fyrir með sögnunum geta, eiga og fá; t.d. ég get farið, hann fær engu ráðið, þú átt það skilið. Stundum er orði, orðstofni eða forskeytið aukið framan við lh. þt.; t.d. útsofinn, alfarnir, ókomnir, og ætti þá að greina hann sem lo.
Lýsingarháttur þátíðar er eini fallhátturinn sem getur fengið ólíkar endingar eftir kynjum (ekki persónum).
==Endingar==
Lýsingarháttur þátíðar endar á ''-ð'', ''-d'', ''-t'' eða ''-inn/-in'', ''-ður'', ''-dur'', ''-tur'' og fær endingar eftir kynjum og tölum eins og lýsingarorð, einn fallhátta (brennt barn forðast eldinn, eingin verður óbarinn biskup, hann er kominn).
==Dæmi==
|