„Spjall:Lögmálið um annað tveggja“: Munur á milli breytinga

Efni eytt Efni bætt við
Hakarl (spjall | framlög)
Ný síða: Norðmenn segja: ''I klassisk logikk tolket man loven om den ekskluderte tredje enda strengere: Man mente at ethvert utsagn måtte være enten sant eller falsk, at det altså bare fins t...
(Enginn munur)

Útgáfa síðunnar 14. júlí 2007 kl. 11:32

Norðmenn segja: I klassisk logikk tolket man loven om den ekskluderte tredje enda strengere: Man mente at ethvert utsagn måtte være enten sant eller falsk, at det altså bare fins to sannhetsverdier.

Þú segir: Lögmálið fjallar ekki um hluti og eiginleika heldur um staðhæfingar (sem geta reyndar verið um hluti og eiginleika), og felur ekki (nauðsynlega) í sér að setningar séu annaðhvort sannar eða ósannar.

Þú tókst út: Lögmálið um annað tveggja lýsir sér þannig að sérhver hlutur annað hvort hefur tiltekinn eiginleika eða hefur hann ekki. Samkvæmt lögmálinu um annað tveggja er sérhver setning annað hvort sönn eða ósönn en enginn þriðji möguleiki er til.

Enskir segja á einum stað: In this way, the law of excluded middle is true, but because truth itself, and therefore disjunction, is not exclusive, it says next to nothing if one of the disjuncts is paradoxical, or both true and false.

Frakkar tala um vraie og fausse (faux) í sínum hluta.

Ég skil svona nokkurnveginn hvert þú ert að fara, en hefði ekki verið nóg í þeim texta sem stóð þarna að setja sönn eða ósönn í gæsalappir.

Og þetta er ekki sérlega lýsandi sem stendur þarna: felur í sér að annaðhvort er fullyrðing (eða staðhæfing) eða neitun hennar sönn. -

Þarna kemur nú sönn fyrir og vantar ekki þá - eða ósönn? Hakarl 11:32, 14 júlí 2007 (UTC)

Fara aftur á síðuna „Lögmálið um annað tveggja“.