„Veik beyging“: Munur á milli breytinga

 

[[Sagnorð]] hafa ýmist veika eða sterka beygingu.

* Sagnorð sem hafa endinguna '''-ði-''', '''-di-''', '''-t-''' í þátíð eintölu 1. persónu (t.d. ég elska'''ði''', ég fal'''di''', ég dat'''t''') eru veikar. Flest sagnorð í íslesnku hafa veika beygingu.

* Dæmi: Ég leit (sterk beyging) upp í tréið.

 

[[Lýsingarorð]] sem er veikbeygt endar á [[sérhjóði|sérhljóða]] í öllum föllum, bæði í [[eintala|eintölu]] og [[fleirtala|fleirtölu]] og standa oftast með [[nafnorð]]i með [[greinir|ákveðnum greini]]. Hinsvegar hafa lýsingarorð sem standa með nafnorðum án með óákveðnum greini oftast [[sterk beyging|sterka beygingu]].

 

* Dæmi: Ég þekki fallegan mann. (sterk beyging)