„Klassísk skilyrðing“: Munur á milli breytinga

Í klassískri skilyrðingu er [[óskilyrt áreiti]], það er áreiti sem vekur sjálfkrafa upp tiltekið [[óskilyrt svörun|óskilyrt svar]] án þess að til þurfi [[nám]], parað við [[hlutlaust áreiti]]. Pörunin veldur því að áreitið fervekur einnig aðsvörun. vekjaÞað framsem svörun.áður Fyrrumvar hlutlausahlutlaust áreitiðáreiti kallast nú ''skilyrt áreiti'' og svarið sem það vekur upp kallast ''skilyrt svar''.

Frægasta dæmið um þetta eru án efa [[hundar Pavlovs]]. Ef kjötduft er sett á tungu hunda mun munnvatnsframleiðsla þeirra aukast ósjálfrátt. Kjötduftið er því í þessu tilfelli óskilyrt áreiti og munnvatnsframleiðslan óskilyrt svar. Ef ljós er kveikt eða bjöllu er hringt (hlutlaust áreiti) áður en kjötduftið er gefið parast ljósið eða bjölluhljómurinn við kjötduftið og verður að skilyrtu áreiti. Þegar ljósiðkveikt eðaer bjallaná eruljósinu birteða einbjallan oglátin séróma vekur það upp skilyrt svar, það er: munnvatnsframleiðsla hundanna eykst, og það án þess að þeim sé gefið kjötduftið.

Ef bjölluhljómurhljómun bjöllunnar eða ljóskviknun ljóssins er oftendurtekið birtoft án kjötduftsins verður svokölluð [[slokknun]], það er skilyrt svar hundanna, munnvatnsframleiðslan, verður smám saman minni. Þetta þýðir þó ekki að hundarnir hafi gleymt að bjölluhljómur eða ljós paraðist við mat. Það nægir að gefa þeim kjötduft einstaka sinnum til þess að þeir byrji aftur að seyta munnvatni við það að bjallan glymji.