„Sænsk tónlist“: Munur á milli breytinga
Efni eytt Efni bætt við
Ekkert breytingarágrip |
Ekkert breytingarágrip |
||
Lína 1:
Í [[Svíþjóð]] er löng hefð fyrir þjóðlagatónlist eins og polka, skottís, vals, polska og mazurka. Sænska þjóðlagatónlistin er mest spiluð á [[harmonikka|harmonikku]], [[klarinett]], [[fiðla|fiðlu]] og/eða nikkelhörpu. Á sjöunda áratugnum (1960-1970) fóru ungir sænskir tónlistarmenn að sækja í þjóðlagatónlistina. Þeir vildu lífga við hefð sem var að deyja út. Ungu Svíarnir spiluðu tónlistina m.a. í almenningsútvarpi og -sjónvarpi. Þeir lögðu áherslu á polska, leikinn aðeins af hljóðfærum, en u.þ.b. 30 árum síðar, á árunum um 1990-1995, fór söngur að vera áberandi í tónlistinni. Þessi bylting sem átti sér stað um og eftir [[1960]] er kölluð „Afturhvarfið“.
Sænsk tónlist varð líka fyrir áhrifum af nútímalegri tónlistarstefnum, þar á meðal popp tónlistar. Í lok níunda áratugarins og byrjun þess tíunda á [[20.
Sænskar popphljómsveitir eins og [[ABBA]], [[Ace of Base]] og [[The Cardigans]] eru meðal þeirra sem hlotið hafa heimsfrægð. Pönk rokkhljómsveitin [[The Hives]], svo enn nýlegra dæmi sé tekið, er einnig orðin heimsfræg.
Lína 10:
Ballöður og kulning hafa yfirhöndina í sænskri þjóðlagatónlist. Kulning var upprunalega notað af kúahirðum til að smala saman kúahjörðinni, og er samkvæmt hefðinni sungið af konum, þeirra á meðal er söngsnillingurinn [[Lena Willemark]]. Textar ballaðanna eiga uppruna sinn að rekja til „Skillingtryck“ sem var sænskt alþýðlegt smárit 19. aldar með vísum, sögum og þess háttar. Nútímalegar hljómsveitir Folk och Rackare, Hedningarna og Garmarna eru búnar að bæta þjóðlagatónlist í lagalistana sína.
Lína 16:
Fiðlan er sennilega það [[hljóðfæri]] sem mest hefur sett svip á sænska þjóðlagahefð. Orðið „spelman“ í sænsku sem þýðir bókstaflega hljóðfæraleikari, hefur hlotið merkinguna fiðlari, eða fiðluleikari, vegna þess hversu vinsæl fiðlan er í sænskri þjóðlagahefð. Fiðlan var komin til Svíþjóðar á [[17. öld]] og varð fljótt almenn, þar til á [[19. öld]], þegar
Nikkelharpan er hljóðfæri sem líkist fiðlu, en hefur svokallaða snertla, ekki ósvipaða píanólyklum, en spilað er á hljóðfærið með fiðluboga. Uppruni nikkelhörpunnar er óþekktur, en ýmist er talað um að hljóðfærið komi frá Svíþjóð eða að upprunann megi rekja til Þýskalands. Vitað er að harpan var til í Svíþjóð árið 1350, en það ár var skorin út mynd af henni í kirkjuhlið í Gautlandi. Á 15. og 16. öldinni var nikkelharpan orðin almenn í Svíþjóð og Danmörku. Notkun á nikkelhörpu fór minnkandi frá þeim tíma allt fram til 1960, þegar ungu Svíarnir tóku þjóðlagatónlistina ástfóstri, endurlífgarar sænsku þjóðlagahefðarinnar. Hljóðfærið sem á var spilað á 15. og 16. öld er ekki það sama og algengast er í dag. Upprunalega hljóðfærið er samt til í dag, auk margra útfærslna á því, en þessi algengasta, kölluð „nútíma krómatísk nikkelharpa“ varð til fyrir tilstilli tveggja manna. Auguste Brohlin og Eric Sahlström gerðu báðir endurbætur á hljóðfærinu. Brohlin endurbætti upprunalega hljóðfærið upp úr 1925, en Sahlström endurbætti svo nikkelhörpu Brohlins enn frekar um 1980. Þó Brohlin hafi gert endurbæturnar um 1925, fór notkun nikkelhörpunnar samt minnkandi, en það var Sahlström sem gerði það að verkum að þessi gerð er sú sem algengust er í dag. Sahlström kenndi nefnilega öðrum nikkelhörpuleikurum að smíða hljóðfærið, og þeir kenndu öðrum og svo koll af kolli, þannig að í dag eru til u.þ.b. 25.000 nikkelhörpur í Svíþjóð einni og talið er að um 8.000 Svíar spili á hljóðfærið.
|