„Svíney“: Munur á milli breytinga

'''SvínoySvíney''' ([[íslenskafæreyska]]: ''SvíneySvínoy'') er eyja í [[Færeyjar|Færeyjum]]. Hún er ein [[Norðureyjar|Norðureyja]] og er næstaustasta eyja Færeyja,; aðeins [[Fugley]], sem er næst fyrir norðan hana, nær lengra í austur. Eyjan er 27,1 km² að stærð. Hæsti tindur eyjarinnar heitir [[HavnartindurHafnartindur]] og er 587 metra hár. Sagt er að nafniðnafn eyjarinnar sé komið til af því að svín hafi synt þangað frá annarri eyju en engar heimildir eru til um svínarækt á eynni. Svíney hefur verið byggð frá landnámsöld því stórbóndans Svíneyjar-Bjarna er getið í [[Færeyinga saga|Færeyinga sögu]].

Aðeins ein byggð er á eynni og heitir hún einnig [[SvínoySvíney (þorp)|SvínoySvíney]]. Þar voru 37 íbúar 1. janúar 2011 en voru 74 árið 2005. Íbúarnir lifa flestir á [[fiskveiðar|fiskveiðum]] og [[landbúnaður|landbúnaði]] og þar er stórt kúabú. Höfn var gerð á eynni skömmu fyrir síðustu aldamót. Póstbátur siglir til eyjarinnar og einnig er flogið þangað reglulega með [[þyrla|þyrlu]] en eyjan þykir afskekkt og atvinnulíf fábreytt. Skóli var á eynni en þar er nú ekkert barn á skólaaldri og hefur hann því verið lagður niður. Svíney var áður sjálfstætt sveitarfélag en hefur verið hluti af sveitarfélaginu [[Klakksvík]] frá 1. janúar 2008.

Víkur ganga inn í SvínoySvíney frá austri og vestri og skipta henni í tvennt en á milli þeirra er [[SvínoyareiðiSvíneyjareiði]]. Suðurhlutinn er stærri og hálendari en norðurhlutinn. Þorpið SvínoySvíney er við víkina að austanverðu, sem heitir SvínoyjarvíkSvíneyjarvík, en þegar veður leyfir lendir póstbáturinn við bryggju í víkinni vestan á eynni til að spara sér allangaalllanga siglingu.

Gömul þjóðsaga er að Svíney hafi áður flotið um hafið og eru svipaðar sögur raunar sagðar um sumar af hinum eyjunum. Hún kom í ljós öðru hverju en sást sjaldan því hún bar oftast með sér þoku sem huldi hana. Í [[Viðareiði]] á [[Viðey (Færeyjum)|Viðey]] var til gylta en enginn göltur en þó gaut gyltan grísum á hverju ári og þótti undarlegt. Einhverjir þóttust þó muna að gyltan hyrfi stundum sjónum en kæmi jafnan aftur. Einu sinni hélt gyltan af stað þvert yfir eyna en kona nokkur elti hana og batt lyklakippu í hala hennar. Gyltan steypti sér út í sósjó og synti burt. Nokkru síðar sáu menn á ViðareiðViðareiði eyju birtast. Þeir flýttu sér í báta og gátu nú gengið á land, því að um leið og gyltan bar járn á eyna festist hún og þokan hvarf - og þarna hefur hún legið síðan.