„Magnús Þórarinsson“: Munur á milli breytinga

Árið 1880 skrifaði Magnús sýslunefnd Suður-Múlasýslu og bað um styrk til að fara úr landi og fræðast um áhöld og verkvjelar þær, sem notaðar eru við ullavinnu og dúkagerð. Hann fékk styrk frá sýslunefnd og landsstjórninni til fararinnar. Tryggvi Gunnarsson útvegaði honum dvalarstað í ullarverksmiðju Larsen. Magnús var eitt ár þar. Suður-Þingeyrarssýsla ábyrgðist lán sem Magnús fékk til að koma upp ullarvinnuvjelum er kemba, spinna og tvinna og setti Magnús vélarnar upp á Halldórsstöðum 1883 þar sem þær gengu fyrir vatnsafli. Fyrstu 15 árin var skortur á nógu vatni til að reka vélarnar en Magnús fékk árið 1897 hallamælingamanninn Pál Jóakimsson til að mæla fyrir vatnsleiðsluskurði úr Þverá sem rennur eftir Laxárdalsheiði og lánaðist Páli að leiða vatn að Halldórsstöðum í mörgum krókum eftir þessum skurði

Magnús innleiddi allvíða í sýslunni litlar spunavjelar til að spinna ullina sem var kemd á Halldórsstöðum. Litlu seinna voru settar upp aðrar ullarvinnuvélar á Rauðumýri í Ísafjarðarsýslu og aðstoða Magnús við að panta vélar og kenna notkun þeirra. Magnús útvegaði með aðstoð Eiríks Magnússonar í Cambridge uppdrætti og verðskrár af ullarvinnuvélum, sérstaklega vél sem höfð var til að aðskilja tvenns konar ull, tog og þel en slík vél nefndist Noblesvjel. Lagt var fram frumvarp á Alþingi 1889 með áætlun Magnúsar um stofnun fullkominnar ullarverksmiðju á Íslandi og var kostnaður áætlaður 120 þús. kr. Frumvarpið var ekki samþykkt. <ref>[https://timarit.is/page/2290921?iabr=on Magnús Þórarinsson, Óðinn - 8. tölublað bld. 62-64 (01.11.1910)]</ref>